Ποιος ευθύνεται για το κλείσιμο του Mega; Η απάντηση στο ερώτημα έχει ιδιαίτερη σημασία, μια που το κανάλι δεν ήταν μια απλή ιδιωτική εταιρία. Οι μετοχές του ήταν εισηγμένες στο χρηματιστήριο Αθηνών και, πέραν των μεγάλων μετόχων, διέθετε και μικρούς μετόχους τους οποίους η νομοθεσία υποτίθεται ότι οφείλει να προστατεύει.

Επίσης και οι τράπεζες ως εισηγμένες εταιρίες οφείλουν να προστατεύουν τα συμφέροντα των δικών τους μετόχων σε σχέση με τα δάνεια που έχουν δώσει. Τέλος, υπάρχουν και οι εργαζόμενοι, που δεν έχουν μεν άμεσα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, αλλά πλέον, λόγω της μακράς περιόδου κατά τη διάρκεια της οποίας εργάστηκαν χωρίς να πληρώνονται, κανονικά διαθέτουν έμμεσα αλλά σαφή περιουσιακά δικαιώματα σε σχέση με τον Τηλέτυπο. Το Mega σε αντίθεση με την ΕΡΤ -που ζει από τα χρήματα των φορολογουμένων και χωρίς αυτά δεν θα επιβίωνε ούτε ένα μήνα- ανήκει στον ιδιωτικό τομέα. Και όσοι επιδίωξαν για λόγους πολιτικούς το κλείσιμό του επικαλούνται ότι δεν έχουν ευθύνη για όσα συμβαίνουν στον ιδιωτικό τομέα.

Η πραγματικότητα είναι όμως διαφορετική. Είναι πλέον μαθηματικά βέβαιο ότι το Mega είχε και έχει τόσο ισχυρή ταινιοθήκη και τόσο μερίδιο στο μυαλό των τηλεθεατών, ώστε αν δεν υπήρχε οργανωμένη με διάφορους τρόπους πολιτική παρέμβαση με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δεν επρόκειτο να κλείσει. Οι εργαζόμενοι σ’ αυτό ισχυρίζονται ότι τα δάνειά του συνέχισαν μέχρι σχεδόν την τελευταία στιγμή να εξυπηρετούνται (και μάλιστα με υψηλό επιτόκιο). Το κεφάλαιο που οφείλεται έχει συρρικνωθεί δραματικά και το κανάλι συνέχισε να έχει αξιόλογα διαφημιστικά έσοδα μέχρι κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Οι εργαζόμενοι τα υπολογίζουν σε 45 εκατ. ετησίως.

Η υποψία όλων -που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί καθώς κανείς από τους ενδιαφερόμενους δεν πρόκειται να αποκαλύψει κάτι που θα συνεπάγεται για τον ίδιο σοβαρές ευθύνες-, είναι ότι οι μέτοχοι και οι τράπεζες πιέστηκαν άμεσα ή έμμεσα (ή/και ενδεχομένως απήλαυσαν πολιτικές ωφέλειες σε άλλα πεδία), για να κάνουν «ευθανασία» στον συγκεκριμένο σταθμό. Εις βάρος των μικρότερων μετόχων στην περίπτωση του Mega, των μετόχων στην περίπτωση των τραπεζών και ασφαλώς και των εργαζομένων.

Αν τώρα σκεφθεί κανείς πως γίνεται η διαχείριση των άλλων δανείων των τραπεζών, όπου διαγράφονται τεράστιες οφειλές, πωλούνται δάνεια σε ξένα funds για ελάχιστο μέρος της αξίας των δανείων κ.λπ. και πως έγινε η διαχείριση στην περίπτωση του Mega, οι υποψίες που προαναφέραμε πολλαπλασιάζονται. Τι θα συμβεί στο μέλλον; Το ερώτημα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον γιατί αν αποδειχθεί από την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων ότι η αξία τους είναι πράγματι αυτή που ισχυρίζονται οι εργαζόμενοι και συνεπώς υπήρξε πράγματι συνειδητή καταστροφή της περιουσίας της εταιρίας λόγω της μη διεκδίκησης άδειας και συνέχισης της κανονικής λειτουργίας του, τότε η υπόθεση Mega θα μας απασχολήσει και πάλι. Υπό άλλες βέβαια πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες.