Tα χρόνια της κορύφωσης της κρίσης στην Ελλάδα -η οποία επηρέασε αρνητικά και τα media (κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά)-, συνέπεσαν με την αλματώδη ανάπτυξη του διαδικτύου και των digital media, τουλάχιστον σε επίπεδο διείσδυσης στα ελληνικά νοικοκυριά.

Ήταν μια δύσκολη συγκυρία, η οποία κυριολεκτικά «γονάτισε» τα παραδοσιακά μέσα. Ειδικά τα περιοδικά και οι εφημερίδες υπέστησαν πολύ μεγάλες απώλειες, όπως φυσικά και η τηλεόραση, η οποία μέχρι εκείνη την στιγμή αποτελούσε το κύριο και πλέον δημοφιλές διαφημιστικό μέσο. Πολλοί βιάστηκαν να πουν ότι η τηλεόραση θα χάσει την δυναμική της εξαιτίας των ψηφιακών μέσων. Η πραγματικότητα όμως έδειξε ότι όχι απλά δεν έχασε την δυναμική της – ήδη η διαφημιστική της δαπάνη χρόνο με τον χρόνο ανακάμπτει, με αργούς βέβαια ρυθμούς -, αλλά κατάφερε να συνεργαστεί πολύ καλά με τα ψηφιακά μέσα. Όπερ σημαίνει ότι δημιούργησε μαζί τους ένα νέο οικοσύστημα, όπου η δύναμη της εικόνας και του βίντεο έχει τον πρώτο λόγο.
Τι συμβαίνει σήμερα όμως με την τηλεόραση;

Το ενδιαφέρον ερευνητικό άρθρο του Μίλτωνα Παπαδάκη, Media Consultant της MediaRisk, που δημοσιεύουμε σήμερα, δίνει μια νέα οπτική της κατάστασης, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: «Τα ψηφιακά media όταν εμφανίστηκαν, δανείστηκαν πολλές πρακτικές και όρους από το media planning & buying της τηλεόρασης. Γιατί να μην περιστρέψουμε τη σκακιέρα 180 μοίρες; Γιατί να μη δούμε τι κάνουν αυτοί που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της ψηφιακής τεχνολογίας και να δανειστούμε από αυτούς ιδέες που θα μπορούσαν να αυξήσουν την αποτελεσματικότητα της τηλεόρασης;» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Μ. Παπαδάκης, καταγράφοντας κάποια insights που δίνουν τροφή για σκέψη. «Μήπως η τηλεόραση είναι εκεί μπροστά μας αλλά… δεν φταίει αυτή; Μήπως φταίμε εμείς; Είναι δυνατόν να παίρνουμε τόσα reports για τα digital και στην τηλεόραση να μην ασχολούμαστε με τίποτε άλλο εκτός από το CPR; Ούτε καν με το πως κτίζει η καμπύλη κάλυψης ή αν το target group είναι πράγματι το σωστό;» Πολύ «ιντριγκαδόρικα» τα ερωτήματα και οι απαντήσεις «καίνε». Περισσότερα στο άρθρο…