Η κουτοπονηριά και η μυωπία είναι διαχρονικά χαρακτηριστικά του ελληνικού κράτους. Τώρα στην περίπτωση της φορολογίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης έχει πάρει χαρακτήρα αυτοκαταστροφικό.
Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο Φόρουμ των Δελφών, το digital spending για το 2017 στις ελληνικές επιχειρήσεις ΜΜΕ έπεσε από τα 76 στα 65 εκατ. ευρώ, ενώ αντίθετα στα (διεθνή) μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυξήθηκε κατά 20%, ξεπερνώντας τα 100 εκατ. ευρώ. Τη σχετική αναφορά έκανε ο Πρόεδρος της Ένωσης Εκδοτών Διαδικτύου, Δημήτρης Μάρης και πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το προϊόν «προσφορά διαφημιστικού χώρου και χρόνου» έγινε κατά 60% εισαγόμενο (αφού το Facebook, η Google κ.λπ., είναι επιχειρήσεις του εξωτερικού), με τις εξής επιπτώσεις:
– Απώλεια ΑΕΠ και χιλιάδων δυνητικών εγχώριων θέσεων εργασίας (τουλάχιστον 2000 στο διάστημα ενός μόνο χρόνου), στο χώρο των διαδικτυακών ΜΜΕ.
– Μείωση των πάσης φύσεως εσόδων του κράτους κατά τουλάχιστον 10 εκατ. ευρώ μόνο τον περασμένο χρόνο, αφού μια μέση ελληνική επιχείρηση έχει 50% κόστη που αφορούν φορολογικά, ΦΠΑ και εργοδοτικές εισφορές, ενώ οι εργαζόμενοί της στη συνέχεια δίνουν και από τα χρήματα που απομένουν ως μισθός ΦΠΑ και άλλους φόρους καταναλωτικών αγαθών (καύσιμα, καπνό κ.λπ.).
– Μείωση του κοινωνικού κεφαλαίου που προσφέρει η παρουσία «ζωντανής» εγχώριας δημοσιογραφίας, η οποία υποκαθίσταται από αναρχία και fake news, υποβαθμίζοντας τους θεσμούς και τη δημοκρατική λειτουργία, κάτι που έχει κοινωνικό και μακροπρόθεσμα και μεγάλο οικονομικό κόστος.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το κουτοπόνηρο και μυωπικό ελληνικό κράτος σκέπτεται πως θα βάλει κι άλλους φόρους στα τοπικά μέσα ενημέρωσης που απομένουν -διαδικτυακά και άλλα-, χωρίς να καταλαβαίνει ότι με τον τρόπο αυτό επιδοτεί τις μεγάλες πολυεθνικές, οι οποίες με τη δική του ανόητη βοήθεια περιθωριοποιούν τους τοπικούς ανταγωνιστές και μειώνουν άμεσα το ΑΕΠ, τις θέσεις εργασίας, τα έσοδα του κράτους και το θεσμικό και κοινωνικό κεφάλαιο της χώρας. Πρόκειται για μια τελείως αυτοκαταστροφική πολιτική, η οποία ως μόνη δικαιολογία μπορεί να έχει τον βαθύτατο επαρχιωτισμό, την έλλειψη κατανόησης των οικονομικών φαινομένων και το κόμπλεξ κατά της επιχειρηματικότητας των πάσης φύσεως αρμοδίων, γραφειοκρατών και πολιτικών.
Ποια είναι η λύση; Η απάντηση είναι απλή. Κανένας άλλος φόρος στα ΜΜΕ πλην του ΦΠΑ και καμία άλλη εισφορά πλην του ΕΦΚΑ, έτσι ώστε να αποκαταστήσουν στοιχειωδώς την ανταγωνιστικότητά τους σε ό,τι αφορά την προσφορά διαφημιστικού χώρου/χρόνου, σε σχέση με τους παγκόσμιους «Λεβιάθαν». Η Ελλάδα χρειάζεται να έχει και ζωντανά εγχώρια διαδικτυακά ΜΜΕ και ζωντανή εγχώρια δημοσιογραφία και ζωντανά εγχώρια κανάλια (που θα είναι το επόμενο θύμα, καθώς θα προχωρεί η ψηφιακή παροχή διεθνών τηλεοπτικών προϊόντων). Όσο για τα ταμεία των δημοσιογράφων αυτά δεν πρέπει να γεμίσουν από νέα αγγελιόσημα, αλλά από νέες θέσεις εργασίας. Αυτή είναι η μοναδική λύση για την επιβίωσή τους.