Πρώτον, σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από τέσσερεις σταθμοί, οι οποίοι αν δεν υπήρχαν τα τεράστια οικονομικά βάρη του παρελθόντος θα ήταν βιώσιμοι οικονομικά, ακόμα και με τις σημερινές συνθήκες της αγοράς. Ακόμα όμως κι αν δεν ήταν όλοι βιώσιμοι, ασφαλώς ο αριθμός δεν θα έπεφτε ποτέ στο τέσσερα. Το αποδεικνύει αυτό άλλωστε η ακραία φιλοκυβερνητική στροφή κάποιων που γνωρίζουν ότι θα λάβουν τηλεοπτική άδεια (διότι έχουν κάνει την σχετική συνεννόηση). Αν η αγορά «χωρούσε» μόνο τέσσερα κανάλια τότε δεν θα είχαν λόγο να στηρίζουν με φανατισμό την κυβέρνηση εις βάρος της ακροαματικότητάς τους, θα ήταν κάπως πιο συγκρατημένοι. Το μέγεθος της στροφής, αποδεικνύει επί της ουσίας και το μέγεθος της χάρης.

Δεύτερον, η σημερινή αγορά δεν αντανακλά σε καμία περίπτωση την μελλοντική. Η Ελλάδα είναι στον απόλυτο πάτο, στο τέλος της μεγαλύτερης ύφεσης που έχει ζήσει αναπτυγμένη χώρα μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Η αδειοδότηση όμως δεν αφορά στο 2016, αφορά πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, στη διάρκεια του οποίου είναι βέβαιο ότι η αγορά θα μεγαλώσει.

Τρίτον, η τεχνολογία που υπάρχει σήμερα έχει αφαιρέσει επί της ουσίας τους φυσικούς περιορισμούς σε ό,τι αφορά τον αριθμό των διαθέσιμων συχνοτήτων επίγειου σήματος. Για να το πούμε απλά, τεχνικά χωράνε άδειες σταθμών πανελλήνιας εμβέλειας πολύ περισσότερες από αυτές που υπάρχουν σήμερα. Συνεπώς οι συχνότητες δεν είναι πλέον αγαθό που σπανίζει, όπως ήταν όταν πρωτογράφτηκε το σύνταγμα του 1975, ή ακόμα και οι πιο πρόσφατες τροποποιήσεις του.

Τέταρτον, η εξέλιξη του διαδικτύου και των δορυφορικών σταθμών σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον ούτε η δικαιολογία του ελέγχου του δημόσιου αγαθού από πλευράς περιεχομένου. Οι πολίτες έχουν πλέον στη διάθεσή τους άπειρες ουσιαστικά δυνατότητες ενημέρωσης, ψυχαγωγίας, ή ακόμα και εκπαίδευσης, ενώ όλο και περισσότεροι τις χρησιμοποιούν. Οι σκληρές προδιαγραφές που προβλέπονται για τους σταθμούς εθνικής εμβέλειας και δεν μπορούν ποτέ να εφαρμοστούν στο διαδίκτυο (εκτός αν γίνουμε… Βόρεια Κορέα), έχουν πάψει να έχουν σημασία καθώς τα δύο μέσα ενοποιούνται από πλευράς χρηστών. Ο πολίτης/καταναλωτής είναι αυτός που θα κάνει τον τελικό συνδυασμό, ο οποίος θα είναι πολύ πιο ποικίλος και πολύπλοκος σε σχέση με το παρελθόν, και όχι το κράτος.

Με αυτά τα δεδομένα η πολιτική της κυβέρνησης από πλευράς δημοσίου συμφέροντος δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Γιατί ασκείται; Η απάντηση είναι απλή και την είπαμε στην αρχή. Για λόγους πολιτικούς. Οπότε το μόνο ερώτημα που απομένει είναι γιατί τέσσερεις και όχι μια (να γλυτώνει και από τον κόπο …να συνεννοείται με τόσους πολλούς); Η απάντηση είναι απλή. Πρόκειται για μια σύνθετη εξίσωση με την οποία πρέπει να βολέψει όσους την έχουν στηρίξει (και κάποιον ακόμα) και να αποκλείσει όσους θεωρεί ανεξέλεγκτους. Στην εξίσωση αυτή η λύση είναι φαίνεται ο αριθμός τέσσερα…