Tο θέμα του προηγούμενου άρθρου προκάλεσε φυσιολογικά κάποιες συζητήσεις.

Τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που φέρεται να απαιτεί η Hertz από την Accenture στις ΗΠΑ είναι ένα εντυπωσιακό ποσό. Έχω ξανακούσει για απαιτήσεις επιχειρήσεων από agencies αλλά ποτέ αντίστοιχου μεγέθους. Αν τα ζητάει δικαίως ή αδίκως, προφανώς δεν μπορώ να γνωρίζω. Συζητούσαμε λοιπόν το θέμα με δυο συνάδελφους ιδιοκτήτες εταιρειών που δραστηριοποιούνται στον ευρύτερο χώρο των υπηρεσιών επικοινωνίας.

Γρήγορα η συζήτηση πέρασε στον κλάδο των εταιρειών μάρκετινγκ και επικοινωνίας, ξεπέρασε την περίπτωση μιας πλημμελούς εκτέλεσης ενός έργου και επικεντρώθηκε στο κατά πόσο μπορεί ένα agency να αναλαμβάνει την ευθύνη για το αποτέλεσμα μιας συνεργασίας ή έστω να τη μοιράζεται με τον πελάτη του. Τη συζήτηση μονοπώλησε το γεγονός ότι συνήθως το agency δεν έχει τον έλεγχο του συνόλου της δραστηριότητας ενός brand, πόσο μάλλον μιας επιχείρησης.

Άρα είναι δύσκολο να επιμεριστεί η θετική ή αρνητική επίδραση της δικής του δουλειάς και να του κατοχυρωθεί με ξεκάθαρο τρόπο. Συχνά το agency καλείται να κάνει συμβιβασμούς στη δουλειά του για να διατηρηθούν ισορροπίες ή να αμβλυνθούν διαφωνίες μεταξύ στελεχών ή τμημάτων της εκάστοτε επιχείρησης.

Αλλά και χωρίς τέτοιου είδους συμβιβασμούς, η επιτυχία δεν είναι πάντα δεδομένη: Τα ευρήματα μιας έρευνας μπορούν εύκολα να απαξιωθούν από μια λανθασμένη μετατροπή τους σε ενέργειες μάρκετινγκ. Το αποτέλεσμα ενός καλού δημιουργικού μπορεί εύκολα να μειωθεί από ένα λιγότερο καλό πλάνο μέσων. Μια καλή διαφημιστική καμπάνια μπορεί να «χαντακωθεί» από ένα κακό δίκτυο πωλήσεων, κακές εμπορικές συμφωνίες ή ανεπαρκή προγραμματισμό μιας γραμμής παραγωγής.

Μια σωστά σχεδιασμένη συσκευασία μπορεί να επηρεαστεί από το προβληματικό merchandising και μια κακή παρουσία στο ράφι. Ένα εξαιρετικά σχεδιασμένο κατάστημα μπορεί να επηρεαστεί από το εμπόρευμα ή την συμπεριφορά του προσωπικού. Και ούτω καθεξής. Και επειδή – για να παραφράσω το γνωστό γνωμικό – η επιτυχία έχει πολλούς πατέρες αλλά η αποτυχία είναι ορφανή, η συζήτηση κατέληξε ότι είναι πολύ εύκολο να χρεωθεί στο agency μια κακή στιγμή ή μια ανεπάρκεια της επιχείρησης. Άρα το να μιλάμε για πιθανή συμμετοχή του στην ευθύνη του αποτελέσματος φαντάζει παράτολμο.

Προσωπικά, μάλλον δεν συμφωνώ με την παραπάνω «αμυντική» στάση. Θεωρώ ότι όταν η συνεργασία έχει περιγραφεί σωστά από την αρχή, με ξεκάθαρα συμφωνημένα το project scope, τους στόχους, τα παραδοτέα και τα KPIs, τα ρίσκα ελαχιστοποιούνται. Ειδικά μάλιστα στα έργα branding, η συμμετοχή του agency στην ευθύνη σχεδόν αποτελεί μονόδρομο. Ειδικά για το branding θα γράψω στο επόμενο τεύχος.