Στην εποχή της πληροφορίας, το πιο δύσκολο πράγμα είναι ακριβώς αυτό: Να βρεις την πληροφορία. Αφορμή γι’ αυτή την κοινότυπη αλήθεια, αποτελεί πρόσφατο επεισόδιο εμπλοκής με το… «τέρας» της εταιρικής επικοινωνίας.
Όταν λοιπόν πρόσφατα κατέφθασε δελτίο τύπου για τη νέα καμπάνια εταιρείας τεχνολογίας, η πρώτη αυθόρμητη κίνηση ήταν η αναζήτηση των πληροφοριών που δεν περιλαμβάνονταν στο περιεχόμενο και που -κατά την ταπεινή δημοσιογραφική αντίληψη-, ήταν χρήσιμες για να βγει ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Η ανακοίνωση αγνοούσε επιδεικτικά τα περισσότερα από τα «5 W», αφού δεν ανέφερε ποιος έκανε τι για ποιον και επίσης, μας καλούσε να φανταστούμε αν επρόκειτο για μία καμπάνια τηλεοπτική, ένα promotion ή έναν online διαγωνισμό. Ο συντάκτης του κειμένου τόνιζε εμφατικά τις δημιουργικές αρετές της ιδέας, χωρίς να μας λέει όμως σε ποιό πεδίο «μάχης» διαγωνίσθηκαν.
Γνωρίζοντας ποια διαφημιστική χειρίζεται το συγκεκριμένο brand, η πρώτη απόπειρα αναζήτησης απαντήσεων, κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Τόσο όμως ο υπεύθυνος δημιουργικού, όσο και ο υπεύθυνος λογαριασμού, δήλωσαν παντελώς αναρμόδιοι να απαντήσουν και παρέπεμψαν, κάπως ξερά και ενοχλημένα είναι η αλήθεια, στον πελάτη τους. Προσπερνώντας α) το γεγονός της αγένειας και β) τη διαπίστωση ότι οι διαφημιστές δείχνουν να μην έχουν κανενός είδους ιδιοκτησία πάνω στο ίδιο το προϊόν τους, το επόμενο τηλεφώνημα έγινε όντως στη διαφημιζόμενη εταιρεία. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο απλά. Κανείς ποτέ δεν σήκωσε το τηλέφωνο, ούτε μπήκε στον κόπο να επιστρέψει μία έστω από τις -πολλές- κλήσεις. Επόμενη στάση; Η εταιρεία δημοσίων σχέσεων φυσικά. Ευγενέστατοι, προθυμότατοι, αλλά επίσης δεν γνώριζαν ούτε λέξη παραπάνω από όσα είχαν γραφτεί στο ΔΤ και θα έπρεπε με τη σειρά τους να απευθυνθούν στον πελάτη-φάντασμα. Με ένα συναίσθημα περίπου όπως αυτό που είχες όταν ως παιδί έπαιζες φιδάκι κι από την τελευταία σκάλα έπεφτες πίσω στην αρχή, η αναζήτηση της επιπρόσθετης πληροφορίας που θα αναδείκνυε ένα διαφορετικό περιεχόμενο, μπήκε σε επ’ αόριστον αναμονή. Ες αύριον τα σπουδαία…
Σίγουρα, δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν μάθουμε τι ακριβώς ήταν τελικά αυτή καμπάνια. Η περιγραφή του περιστατικού, σκοπό έχει να καυτηριάσει δύο πράγματα: Πρώτον, τις αντι-επικοινωνιακές πρακτικές που συχνά χαρακτηρίζουν το χώρο της επικοινωνίας και δεύτερον, την επικίνδυνη λογική του «copy-paste», που φαίνεται να επικρατεί όλο και περισσότερο. Για την οποία, είμαστε όλοι υπεύθυνοι: Οι πελάτες που την απαιτούν, οι εταιρείες επικοινωνίας που τη διευκολύνουν και οι δημοσιογράφοι που τη δέχονται. Αν στην εποχή της πληροφορίας, αυτό που θέλουμε είναι τα Μέσα να λειτουργούν ως ανούσιοι πίνακες ανακοινώσεων, τότε σίγουρα, είμαστε σε καλό δρόμο…