Εξαιρετικά μεγάλος ο πειρασμός να ασχοληθεί κανείς με τη νέα καμπάνια του ΕΟΤ. Το θέμα έγινε «βούτυρο στο ψωμί» δημοσιογράφων και πάσης φύσεως σχολιαστών, ξεσήκωσε μεγάλο ντόρο στα social media, προκάλεσε ανακοινώσεις, διαψεύσεις και εξηγήσεις και γενικά, ήταν άλλο ένα ενδιαφέρον επεισόδιο στο σήριαλ της πολύπαθης προβολής του ελληνικού τουρισμού. Ενός σήριαλ που, δυστυχώς, είναι από τα μακροβιότερα της ελληνικής πραγματικότητας...
Γιατί όμως τόση φασαρία; Γιατί το μεγαλειώδες βίντεο των 12 λεπτών, με τον ασήκωτο τίτλο «Θεοί, Μύθοι, Ήρωες» βρέθηκε στο μάτι του -online και offline- κυκλώνα; Οι λόγοι μάλλον μπορούν να χωρισθούν σε δύο κατηγορίες, ωστόσο η μία εκ των δύο είναι μάλλον πιο ουσιαστική. Και είναι αυτή που σχολιάστηκε λιγότερο. Οι αποκαλύψεις για τα «κλεμμένα» πλάνα από την Αυστραλία, το δυσθεώρητο budget που σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε ένα αποτέλεσμα συρραφής έτοιμων εικόνων και η εμφάνιση κάπου ανάμεσα στα πλάνα μιας πλάτης που αποδόθηκε στον… Χίτλερ(!), είναι τα μελανά σημεία που συζητήθηκαν περισσότερο, αναλύθηκαν και επικρίθηκαν σφόδρα. Όχι άδικα βέβαια. Και ο ΕΟΤ, προς τιμήν του, έσπευσε να δώσει εξηγήσεις και απαντήσεις, αντικρούοντας έναν-έναν τους ισχυρισμούς, αφαιρώντας επίμαχα σημεία και ανεμίζοντας συμβάσεις αναρτημμένες στη Διαύγεια… Είναι όμως αυτή η ουσία;
Η ιδέα πίσω από την επικοινωνία, λέει ότι «οι έλληνες θεοί και ήρωες της μυθολογίας που όλοι μας έχουμε γνωρίσει στα παιδικά μας χρόνια, μας ξεναγούν στην Ελλάδα και εξηγούν τη μοναδικότητα αυτής της χώρας. Σκοπός της είναι να θυμίσει τις αληθινές αξίες της ζωής και τους μύθους που μεταφέρουν διδάγματα ήθους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα». Εξαιρετική ιδέα. Πώς αποδόθηκε όμως; Πώς η ιδέα αυτή επιχειρήθηκε να συγκινήσει τους δυνητικούς θεατές της και να τους εμπλέξει στην ιστορία; Σε ποιο σημείο άραγε αυτών των μακρόσυρτων, κλισέ πλάνων και της βαρετής, πομπώδους αφήγησης, ο σύγχρονος ταξιδιώτης αισθάνθηκε να συνδέεται με τους ήρωες και τους μύθους της χώρας; Κατά πόσον ένιωσε να ταυτίζεται με τις εικόνες των αγαλμάτων που αναδύονται μέσα στα πλάνα, σε στυλ σχολικής εργασίας; Ποιά ομάδα ακριβώς από τους τουρίστες του κόσμου εκφράζει ο ολίγον αριστοκράτης-ολίγον φιλόσοφος, αφηγητής;
Τα όποια πιθανά σκάνδαλα και οι όποιες γκάφες, έχουν απείρως μικρότερη σημασία, όταν η επικοινωνία του ελληνικού τουρισμού, συμπυκνώνεται σε αυτό το αποτέλεσμα. Και είναι κάτι παραπάνω από εμφανές, ότι καμμιά μελέτη και κανένας στρατηγικός σχεδιασμός δεν προηγήθηκε. Με αυτό το 12λεπτο μνημείο άγνοιας του τί εστί σήμερα επικοινωνία, η Ελλάδα θα βγει να διεκδικήσει το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα στη σύγχρονη αγορά. Ας συνεχίσουμε εμείς, να ασχολούμαστε με τον έναστρο ουρανό της Αυστραλίας…