Η αναξιοπιστία του ελληνικού κράτους, το οποίο δεν εκπληρώνει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του προς τον ιδιωτικό τομέα, σε συνδυασμό με την τρομακτική ύφεση, η οποία συνεχίζει να βαθαίνει και να πλήττει ακόμα και τις πιο ανταγωνιστικές ελληνικές επιχειρήσεις, είναι ένας τοξικός συνδυασμός που φέρνει σε αδιέξοδο ακόμα και εταιρείες που γνώρισαν σημαντικές επιτυχίες τα τελευταία χρόνια. Ιδίως αν σ’ όλα αυτά προστεθεί ο πιστωτικός στραγγαλισμός ιδιωτικού τομέα (και τα εξωπραγματικά επιτόκια που πληρώνει). Στραγγαλισμός που οφείλεται στη διαρκή έκδοση εντόκων γραμματίων από το κεντρικό κράτος και στα αδιαφανή κριτήρια με τα οποία έχει αρχίσει να λειτουργεί πλέον όλο και μεγαλύτερο μέρος του τραπεζικού συστήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούλιο, κατά τη διάρκεια του οποίου υποτίθεται ότι μεγάλο μέρος των καταθέσεων που είχαν φύγει προεκλογικά επέστρεψαν στο τραπεζικό σύστημα, η χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα (και ειδικότερα των επιχειρήσεων) μειώθηκε τόσο σε ετήσια βάση (σε σχέση δηλαδή με τον Ιούλιο του 2011), όσο και συγκριτικά με τον Ιούνιο του 2012.
Η εξόφληση των οφειλών του κράτους (λόγω των καθυστερήσεων στη λήψη μέτρων που προκάλεσαν οι εκλογές και η θερινή διαβούλευση των κυβερνητικών εταίρων), έχει ήδη αναβληθεί στην καλύτερη περίπτωση για το τέλος του έτους ή την αρχή του επομένου. Ταυτόχρονα συζητείται ανοικτά η απειλή ότι η λεγόμενη «επιμήκυνση» (αν υπάρξει), θα χρηματοδοτηθεί με θηριώδεις εκδόσεις εντόκων γραμματίων του δημοσίου, που θα μονιμοποιήσουν τον χρηματοδοτικό στραγγαλισμό όσων εταιρειών έχουν απομείνει ζωντανές.
Για τους εξωστρεφείς κλάδους στο χώρο των αγαθών, όπου η διέξοδος της χρηματοδότησης μέσω της εξαγωγικής δραστηριότητας είναι εφικτή, υπάρχει κάποια εναλλακτική προοπτική. Ο συγκεκριμένος κλάδος όμως, όπου η εξωστρέφεια έχει ούτως ή άλλως περιορισμένες δυνατότητες και η κακή εικόνα της χώρας επηρεάζει πολύ εντονότερα τη δυνατότητα παροχής των σχετικών υπηρεσιών στο εξωτερικό, είναι καταδικασμένος να επιβιώσει μόνο με βάση τις δυνατότητες που προσφέρει η εσωτερική αγορά.
Οι εταιρείες του κλάδου κάνουν ότι μπορούν προς αυτή την κατεύθυνση, πολλές φορές θυσιάζοντας σχέσεις και συνεργάτες με ιστορία πολλών δεκαετιών. Είναι σημαντικό όμως να υπάρχει στο εσωτερικό του κλάδου η μέγιστη δυνατή κατανόηση των αντικειμενικών δυσκολιών, αλλά και να αναληφθεί μια συντεταγμένη συλλογική προσπάθεια του κλάδου έναντι του κράτους και του τραπεζικού συστήματος. Δεν είναι δυνατόν να κινδυνεύουν και να πλήττονται καίρια επιχειρήσεις με ιστορία και έργο, γιατί το κράτος αθετεί τις νόμιμες υποχρεώσεις του. Κράτος θηρευτής του ιδιωτικού τομέα δεν μπορεί να μακροημερεύσει.