Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου στη διαφήμιση, ο φόβος μου ήταν ότι δεν θα ταιριάξω στη διαφημιστική κοινότητα.

Αλλά όπως αποδείχθηκε, τότε η βιομηχανία αποτελούνταν κυρίως από τεμπέληδες creatives που έβλεπαν τη δημιουργική υπεροχή ως lifestyle, κάποιου είδους “cool εικόνας” που τροφοδοτούσαν από τα χρήματα που έβγαζαν σε σύγκριση με τους φίλους τους με τις “κανονικές” δουλειές». Ποιος άραγε δημιουργικός θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο; Μην ψάχνετε άδικα. Δεν πρόκειται για δήλωση Έλληνα δημιουργικού. Γιατί εάν όντως είχε δηλώσει  Έλληνας κάτι τέτοιο, μάλλον σήμερα θα ψάχναμε να τον βρούμε.

Ωστόσο, θα λέγαμε ψέματα εάν τουλάχιστον κάποιοι από εμάς δεν έχουμε σκεφθεί κάτι τέτοιο τα περασμένα χρόνια. Μια δόση αλήθειας υπάρχει στην παραπάνω δήλωση. Τουλάχιστον για τα χρόνια της ευμάρειας, οι Creative Directors ήταν το lifestyle που πολλοί ζήλευαν, ειδικά όταν αυτοί οι πολλοί έκαναν… «κανονικές δουλειές».

Το «καλό νέο» εδώ είναι ότι η παραπάνω πραγματικότητα δεν ήταν «προνόμιο» της ελληνικής αγοράς, αλλά ίσχυε σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλά και στις ΗΠΑ. Τουλάχιστον αυτό δείχνει η παραπάνω δήλωση που έγινε από τον Magnus Jakobsson, Executive Creative Director & Person της διαφημιστικής εταιρείας Akestam Holst, στη Σουηδία. Η δήλωση αυτή έγινε στη συνέντευξη που φιλοξενεί σήμερα το Marketing Week, στο πλαίσιο της σειράς συνεντεύξεων με τίτλο «The World’s Most Awarded Creative Directors» της Best World Publicity.

Ο Magnus Jakobsson περιγράφει μια πραγματικότητα όχι και τόσο άγνωστη σε εμάς: «Το έντονο πάθος μου για τη δημιουργία εξαιρετικής διαφήμισης δεν είχε καμία σχέση με το να φοράω τα σωστά jeans στα σωστά parties. Χωρίς παρεξήγηση προς τους “cool” και όμορφους, αλλά το image δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με το ταλέντο».

Διαβάζοντας τη συνέντευξη του Magnus οφείλω να ομολογήσω ότι αισθάνθηκα μια κάποια ικανοποίηση για την εξέλιξη των πραγμάτων. Η προσγείωση μπορεί να ήταν απότομη, αλλά έκανε καλό στο δημιουργικό προϊόν, που έγινε πιο ρεαλιστικό, πιο διεισδυτικό στην κοινωνία και κατ’ ουσία, πιο αποτελεσματικό. Διότι αν μας έλειπε κάτι εκείνα τα χρόνια στη διαφήμιση, ήταν η ουσία.