Επίκεντρο της διαμάχης είναι οι εργαζόμενοι στο Mega, οι οποίοι έχουν βρεθεί στη μέση ενός κυκλώνα που κινδυνεύει να καταστρέψει τις θέσεις εργασίας τους, χωρίς αυτό να είναι (στη θεωρία τουλάχιστον) ούτε επιθυμητό, αλλά ούτε και αναγκαίο. Το πραγματικό πρόβλημα στην αγορά είναι ότι τα σχέδια όλων έχουν εκτροχιαστεί από τις εξελίξεις και το νέο σημείο ισορροπίας δεν έχει ακόμα βρεθεί. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Για τα μεν σχέδια της κυβέρνησης δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Ξεκίνησε με τη βούληση να ελέγξει ολόκληρη την τηλεοπτική αγορά, απέτυχε παταγωδώς γιατί στην προσπάθειά της ήρθε σε ευθεία σύγκρουση (με τον χειρότερο τρόπο) με το Συμβούλιο της Επικρατείας και υπέστη δεινή ήττα. Προσωρινά φάνηκε ότι θέλησε να προχωρήσει σε μια συναινετική λύση, κάτι που οδήγησε στην στελέχωση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, στη συνέχεια όμως υπαναχώρησε και αναζητεί ένα νέο σχέδιο -μερικού έστω- ελέγχου της αγοράς.

Οι μέτοχοι των καναλιών έχουν κι αυτοί αλλάξει θέση. Μετά την ήττα της κυβέρνησης οι αρχικοί της σύμμαχοι αποδείχθηκαν οι μεγάλοι χαμένοι. Οι συμμαχίες είναι τώρα κατεξοχήν ρευστές και εναλλασσόμενες και οι ενδιαφερόμενοι καναλάρχες (παλαιοί, υπό απόσυρση και επίδοξοι), επιδίδονται σε παίγνια τακτικής, χωρίς να αναλαμβάνουν όμως ακόμα καμία δέσμευση, μια που αν «καείς από το χυλό φυσάς και τη γιαούρτι».

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι στην υπόθεση του Mega, όλες οι πλευρές έχουν υιοθετήσει μια απολύτως παράλογη στάση. Το Mega λόγω της βιβλιοθήκης του και του brand name του, μετά την αποχώρηση ενός σημαντικού αριθμού εργαζομένων του, είναι με βεβαιότητα βιώσιμο. Κι αν δεν μπορεί να αποπληρώσει το σύνολο των δανείων του, μπορεί σίγουρα να αποπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος τους, κάτι που το τοποθετεί στους καλύτερους (εκ των προβληματικών) πελατών των τραπεζών, που δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχουν τεράστιο ποσοστό δανεικών κι αγύριστων στους ισολογισμούς τους.

Η συμπεριφορά των τραπεζών δεν αντιστοιχεί στην αξία του περιουσιακού στοιχείου που ουσιαστικά τους ανήκει. Ο σταθμός αντί να έχει τα στοιχειώδη για να ανταγωνιστεί τα άλλα κανάλια, πιέζεται παράλογα, αφού αν κλείσει είναι βέβαιο ότι θα χαθεί μεγάλο μέρος της περιουσιακής του αξίας. Όσο για τους μετόχους του, αυτοί πήραν στην ουσία την απόφαση της καταστροφής του σταθμού, για λόγους που έχουν να κάνουν με τα άλλα συμφέροντά τους (και μάλλον σε συνεννόηση με την κυβέρνηση στην προ της αποτυχίας του διαγωνισμού φάση) και συνεχίζουν στην ίδια στρατηγική τώρα και σε συνεργασία με τους άλλους ιδιοκτήτες σταθμών. Αυτό είναι το επιχειρηματικό τους συμφέρον. Όσο υπάρχει το Mega τους στερεί διαφημιστικά έσοδα και μερίδιο αγοράς.

Η υπόθεση του Mega είναι χαρακτηριστική της ρευστότητας και του ανορθολογισμού που χαρακτηρίζει το υπάρχον περιβάλλον. Ο κ. Παππάς θέλει να πάρει τη ρεβάνς (η εμμονή της αριστεράς με τον δεύτερο γύρο που ποτέ δεν της βγήκε σε καλό…), οι καναλάρχες θέλουν να κερδίζουν όχι λόγω αυτού που προσφέρουν ως επιχειρήσεις, αλλά λόγω λιγότερων ανταγωνιστών και οι τράπεζες επιδεικνύουν παράλογη ευθυνοφοβία. Όσο για τις άδειες, «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι». Απλώς δεν ξέρουμε ποιον Μάιο αφορά η παροιμία…